Het heeft even geduurd maar daar zijn we weer....we pakken de draad op bij zaterdagmorgen 28 januari.  Na een hartelijk afscheid van onze vrienden van The Green House vertrokken we per taxi naar Ollantaymbo, het treinstation waar de expeditiontrein naar Aguas Calientes vertrekt met onze keurig voorgeschreven 10 kilo bagage in 1 gemeenschappelijke rugzak gepropt. Bij aankomst op het station heerste er lichte stress en konden wij met een eerdere trein mee. Later begrepen dat was vanwege de onzekere omstandigheden of de treinen wel zouden blijven rijden en daarop had men besloten alvast zoveel mogelijk reizigers naar boven te krijgen. Eindelijk gaan we dan naar Machu Picchu! Machu Picchu ligt boven Aguas Caliente, een piepklein plaatsje tussen hoge bergen gepropt, alleen per trein bereikbaar (of lopend: de Inca trail). Aguas Caliente ligt beneden de 2000 meter, achter de bergen begint het tropisch regenwoud. In de twee uur per trein langs de rivier de Urubamba verandert het landschap drastisch: van hoogland met wat groen naar tropisch regenwoud (al mag je dat eigenlijk nog niet zo noemen, dat mag pas beneden 1000 meter hahaha, en wij draaien tegenwoordig onze hand niet meer om voor hoogtesvan 1000 meter!) De uitzichten onderweg waren adembenemend met veel groene bergen en bebossing, een ruige rivier en zelfs besneeuwde bergtoppen.  Vanuit Aguas Caliente kan je alleen lopend of met de bus naar Machu Picchu, een steile weg die met de ene haarspeld na de andere vanaf de rivier de berg op klimt maar dat merkt we gelukkig pas de volgende dag. Na aankomst en wat gezoek in het piepkleine vol gebouwde dorpje tegen de rots vonden we ons eenvoudige hotel tegenover het treinstation. Aquas Calientes ligt aan de voet van de Machu Picchu en dient eigenlijk alleen als startplaats voor een bezoek aan de ruïnes. In de middag hebben we buskaartjes gekocht voor de volgende dag en nog wat rondgeshopt op het kleine marktje.  Zondagmorgen rinkelde de wekker vrolijk om half 5!!! Na een zware nacht die gepaard ging met telkens vertrekkende treinen en hevige regenval werden we toch nog ruw uit onze slaap gewekt. Niet nadenken, douchen, ontbijten en zo snel mogelijk het straatje naar beneden aflopen om als een van de eerste in de bus naar boven te kunnen stappen.  Gelukkig waren wij niet de enigen die vroeg wilden aankomen omdat je dan de zon ziet opkomen en het wereldwonder zich uit de mist onttrekt. Gelukkig konden we al in de vijfde bus mee omhoog naar de ruïnes van deze oude en mysterieuze Inca stad die voor de wereld bewaard is gebleven tot 1911. Na heel wat haarspeldbochten stonden we dan toch om kwart voor 6 boven. Machu Picchu is fantastisch. Het is één van die beroemde plaatsen die in werkelijkheid nog veel meer indruk maken dan op foto´s (vergelijkbaar met de Taj Mahal). Het is erg druk met toeristen, maar het complex is zo groot dat dat niet storend is en zeker omdat wij zo vroeg waren heb je weinig last van anderen en kun je rustig je eigen klim omhoog maken. Machu Picchu heeft het grote voordeel dat het nooit door de Spanjaarden ontdekt is - alhoewel het bij de opgravingen begin vorige eeuw geheel leeggehaald is door Amerikanen met toestemming van de Peruaanse autoriteiten. De hier gevonden spullen kan je in de VS bekijken op een rondreizende tentoonstelling. Tevens is de locatie tussen de hoge bergen spectaculair. Machu Picchu is zelf ook met veel hoogteverschillen gebouwd, zodat je leuk rond kan klimmen en mooi uitzicht hebt vanaf diverse punten op de ruines (indien gewenst mèt lama!). Zelf hebben we de klim naar boven gemaakt richting Inti Punku, oftewel De Zonnepoort, het punt waar de Indianen de zon zagen opkomen en nu dus toeristen. Wel weer een hele klim langs een stijl pad richting de 3000 meter. Halverwege hield Ien het net als vele anderen voor gezien nadat we genoten hadden van prachtige vergezichten. Met een klein clubje verder omhoog gegaan en de zon zien opkomen boven de bergen. Prachtig gezicht maar vond de afdaling naar beneden nog mooier omdat je dan zulke mooie gezichten op het dorp en de verschillende gebouwen krijgt. Iedere bocht geeft weer een nieuw en verrassender uitzicht. Eenmaal beneden Ien weer getroffen en samen nog een keer omhoog geklommen naar de ruïnes en diverse van deze bezocht. Echt spectaculair om mee te maken en indrukwekkend dat deze Inca cultuur zo bewaard is gebleven. We waren er diverse malen echt stil van die ochtend als we ergens op een plekje langs de route van het uitzicht aan het genieten waren.  Rond 1 uur hebben we de afdaling richting het dorpje weer ingezet waar we heerlijk konden genieten van een cappuccino en merkten we ook wel dat we al om half 5 op waren en heel wel gelopen en aan het klimmen waren geweest. Ik ging naar het treinstation om een eerdere trein naar beneden te regelen. Daar wachtte mij een verrassing; er reden geen treinen meer als gevolg aan het slechte weer en een lichte aardschok. Op diverse plekken waren er rotsblokken op de als gekomen en die was men nu aan het opruimen. Of en wanneer er weer treinen zouden gaan rijden was onduidelijk. Met dit nieuws terug naar Ien waarbij wij direct moesten denken aan 2 jaar geleden toen reizigers 5 dagen vastzaten omdat er ook geen treinen reden en men per helikopter werd geëvacueerd. Geen paniek bedachten we en gelukkig waren we ook al uit het hotel uitgecheckt zodat een lekkere douche er ook even niet inzat. Er werd ons aangeraden naar het station te gaan en in de wachtruimte te wachten op een eventuele trein zodat we snel naar beneden konden. De trein zou om 2 uur komen, dat werd 4 uur en nog geen trein maar wel steeds meer reizigers die meewilden en ook zo'n heerlijke wandelgeur met zich meedroegen zoals wij.... Voor de deur van het station was het inmiddels ook een gekkenhuis aan het worden omdat alleen reizigers met een geldig vervoerbewijs voor die dag naar binnen mochten. Mensen die hadden bedacht later een kaartje te kopen hadden pech, want ze verkochten niets en je mocht ook niet naar binnen. Verder kreeg je binnen nog maar 1 consumptie per persoon gezien het grote aantal mensen. Wat waren we blij met onze liter flessen water en crackers die we altijd voor de zekerheid bij ons hebben. Ons maken ze niet gek! Wie wel gek werden waren de meisjes van de informatiebalie die alle passagiers over zich heen kregen. Ik had direct goed contact met Alexandra en zij kwam mij rond 3 uur halen om te helpen met de Engels vertaling van communiqué voor de reizigers en pers. Gelukkig spreek ik heel goed Spaans;-) maar met Google vertalingen en gezond verstand wist ik een mooi bericht in elkaar te draaien dat ze helemaal blij kon ophangen om half 4. Het Nieuws was minder goed want 1 gedeelte leek inmiddels berijdbaar maar met het tweede gedeelehad men meer moeite. Voor 7 uur hoefden wij geen nieuws te verwachten. Om half 5 kwam Alexandra mij weer hevig stressend halen. Ik werd het hok van de omroepinstallatie ingeduwd omdat ze wilde aankondigen dat er een trein vertrokken was uit Ollantaymbo en aangezien ik mij inmiddels als internationaal crisiscommunicatiemanager had ontpopt werd ik gevraagd de Engelse mededeling te maken en om te roepen. Dat wilde ik wel in ruil dat ik samen met Ien in de eerste trein naar beneden mocht. Dat vond ze een goede deal en riep ik om 5 uur het goed nieuws om on behalf of Peru Rail dat de eerste trein omhoog reed. Vanaf dat moment werd het een echt gekkenhuis omdat iedereen weg wilde. Japanners probeerden deals te sluiten, Fransen ging voor in de rij staan etc. Uiteindelijk gingen er om 7 uur 3 coupes naar beneden met reizigers die op deze tijd gepland stonden. Daar was ongeveer iedereen het mee oneens omdat sommigen al sinds 9 uur die ochtend aan het wachten waren. Peru Rail was echter onverbiddelijk maar gelukkig hadden wij Alexandra die woord hield en zo vertrokken wij kwart over 7 in een luid applaudiserende trein naar beneden. Iedereen was erg opgelucht dat ze weg konden Ien zei dat ze nog niet kon geloven dat we echt vertrokken.  Het zou nog tot ver na middernacht duren voordat de laatste trein naar beneden vertrok. Wij waren met een eigen taxi om elf uur 's avonds terug in het hotel in Cusco. Helemaal kapot en vies maar blij dat we er waren. De volgende morgen bij het ontbijt konden we pas weer nagenieten van die prachtige tocht naar de Machu Picchu. Via Lima en Bogota ( met ook weerde nodige avonturen)  zijn we inmiddels op Bonaire aangeland waar de zon volop schijnt en alle verhalen ons over kou en sneeuw in Holland bereiken. Zaterdagavond vliegen we terug en zondag zullen we de kou voelen. We zullen ons echter nog een lange tijd kunnen warmen aan deze reis, de leuke mensen die we ontmoet hebben en de prachtige indrukken. Hoe goed we het in Nederland hebben zullen we niet snel vergeten en zeggen we bijna dagelijks tegen elkaar. De armoede op sommige plekken heeft echt grote indruk op ons gemaakt. We hopen jullie snel weer te zien en spreken en na te praten over deze reis. Liefs, Ien en Franckie PS: Zit ik rustig in mijn boek te lezen,hoor ik ineens de stem van Frank door de microfoon: 'Dear passendere, on behalf of Peru Railways, we would like to Thank you for your patience so far etc. Etc. ,dat was heel apart,temeer daar ik niet had gezien dat hij werd meegenomen.Gr. Ineke