Ineke: La Paz wat een stad,de hoogste stad ter wereld. Dat was te merken,we kregen wat problemen met de ademhaling. En maar coca thee drinken,nog nooit zoveel thee gedronken. Het waren geen straten zoals in Heemstede of Amsterdam, nee stijgen en dalen, mijn kuiten doen nu nog zeer. Zondag wilde ik graag naar een mis in de kathedraal en die lag aan het plein midden in het centrum. Wij liepen van het hotel naar beneden en kwamen middenin een militaire parade terecht. Het bleek de Nationale feestdag (vergelijkbaar met onze koninginnedag alleen dan met heel veel militairen). De kathedraal bleek naast het Presidentiële paleis te liggen en we vielen midden in een toespraak van de President. Zijn ondertussen naar een gedeelte van de mis geweest want die toespraken van el presidentes duren toch uren en de mis ging ook gewoon door ondanks alle festiviteiten op het plein. In de namiddag zijn we weer teruggegaan naar het plein,en vielen in een feestende menigte. De president, ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders zaten op een erepodium en wij ervoor. Ik heb nog gedanst met een groep Bolivianen en zag mezelf 's avonds terug op de tv. Jammer dat jullie dat in Nederland niet hebben gezien! Kwam na enige tijd wel adem tekort en heb me helaas moeten terug trekken. Uniek om mee te maken.  Maandag weer vroeg op, we werden al om 07.15 opgehaald. Met bus eerst richting Copacabana waarbij we onderweg de bus uitmoesten. Onze bus op een vlot en wij voor eur 0,20 in een bootje, zo wankel en o zo vol, en zo staken wij het Titikakameer over naar Taquira Island. Bij aankomst moest je heel goed opletten dat je wel de goede bus had want daar zat al onze bagage in en er kwamen achter elkaar bussen aan. Het bleek een hele rit door het Andesgebergte, heel hoog en hele smalle wegen dus diep in en uit ademen dat is het beste. Wat eng zulke diepe afgronden. Bij Copacabana bus uit en de bagage eruit en hadden we even rust. Zodoende konden we weer nieuwe beste vrienden maken met 2 Duitse jongens en eenEngels meisje. Na enige tijd stapten we gevijven in een andere bus.  Ongeveer na een minuut of 20 alweer de bus uit. We waren bij de grensovergang van Bolivia naar Peru. Eerst stempels in je pas halen en weer nieuwe papieren invullen, wat een werk allemaal.Terug naar bus alle bagage eruit, lopend met bagage de grens over naar Peru. Daar alles weer in een andere bus en op weg naar Puno. Niemand die de bagage controleerde dus smokkelaars grijpt uw kans! Ongeveer 9 uur in bussen gezeten die dag. Frank sliep veel en was wat stil. Aan het eind zei hij dat het niet zo goed met hem ging. Hij had last van hoogteziekte zo bleek. Bij aankomst in Puno direct naar apotheek gegaan en met handen en voeten uitgelegd aan Spaans sprekende apothekersassistente wat er aan de hand was. Ze begreep het en met kuurtje bleek het te verhelpen. Ik heb ook maar een kuurtje genomen, was ook niet helemaal lekker, net als de halve bus overigens. Vroeg naar bed gegaan en de volgende dag was alles gelukkig weer ok.  Dinsdag moesten we weer vroeg op want de bus kwam om 06.45 uur om ons op te halen. We gingen naar de haven en stapte op de boot. Argentijnen, Mexicanen, Japanners, Duitsers, Nieuw-Zeelanderetc. en wij de enige Nederlanders. Wij zijn gevaren over het hoogstbevaarbare meer ter wereld, het Titikakameer. Eerste stop was bij de floating Islands om 8 uur. Daar wonen mensen midden op het meer, op riet op 60 eilanden met elk een eigen president. Wij hebben daar ook over gelopen .Heel apart want alles is van riet. Hun huizen, verschillende modellen,boten alles zelfgemaakt.We werden verwelkomd door de president van het kleine eiland, zeer bijzonder. Kregen uitleg hoe zij leefde en waarvan. Er waren 5 kinderen op het eiland en op 1 van de 60 eilandjes is een rieten schooltje gebouwd. We hebben nog een stukje op de rieten boot gevaren. Ik werd uitgenodigd door de vrouw van de president om hun huis te zien. Een groot bed en in de hoek een klein bed voor hun dochtertje. Op de grond riet, lekker makkelijk hoef je ook niet stof te zuigen. Alle kleren hingen rondom inde hut. Douche en toilet niet aanwezig, dat is gemeenschappelijk zo bleek. De dames hebben nog voor ons gezongen ,daarna  konden we hun eigen gemaakte producten  kopen. Erg aardige mensen. We hadden een gids mee, dat was wel prettig want die vertaalde ook in het Engels. Daarna weer op de boot en ongeveer 2 uur varen naarAmantani Island. Hier wonen 3000 mensen. Die verdienen niets, zij helpen elkaar en zo voorzien ze in het levensonderhoud. Misschien een oplossing voor de schuldencrisis want ze zagen er heel gelukkig uit. Toen wij aankwamen zaten er veel mensen op de kade te wachten met prachtige klederdracht. Mannen waren hard aan het werk, vrouwen zaten wat te giechelen. We moesten naar boven lopen, en ik kan jullie zeggen geen lolletje. Een pad met rotsen, modder, gaten en klimmen maar. Halverwege stond een schattig klein jongetje met een kruid om het ademen wat te vergemakkelijken. Nu daar was ik hard aan toe, wat een klimpartij. Je moest er aan ruiken en door je handen wrijven. Maar we waren er nog niet, het jongetje zou ons laten zien waar hij woonde. En klimmen maar weer, ik keek omhoog en dacht dat overleef ik niet. Liet iedereen lekker voorbij gaan , en samen met 2 Mexcicaanse zussen hebben wij het rustig aangedaan,en kwamen er ook. De ene zus dacht overigens dat ze een hartaanval zou krijgen zo benauwd had ze het..... Wij kregen daar een lunch aangeboden,en een optreden van een aantal mensen, een mooie beloning! Na de lunch wilde de gids nog hoger, de jeugd ging mee, ik haakte af met De Mexcicaanse zussen en 2 Japanse vrienden. Wij gingen met iemand van het eiland alvast naar beneden, dat was springen, glibberen en afzien.Bij de boot aangekomen ging hij varen naar een andere kant van het eiland. Daar was het wachten op de groep. Bovenop het dek hebben we veel lol gehad met zijn vijven. Met gebroken Engels, handen en voeten werk is het ons gelukt elkaar te begrijpen .Zo zie je maar over de hele wereld.begrijpen mensen elkaar als ze maar willen. Frank kwam meer dan een uur later als 1 van de eerste aan bij de boot. Bleek en hele vermoeiende klim naar de top van het eiland geweest te zijn en weer helemaal terug naar beneden over slingerpaadjes, was dus blij met mijn keuze.  Vanmorgen weer vroeg op omdat we om half 8 op het treinstation moesten zijn. Bagage inleveren en onder muziek begeleiding en over een loper de trein in. Wow wat mooi, dit heb ik nog nooit gezien en meegemaakt. Alles van hout, prachtige fauteuils, koper glimt, lampje op iedere tafel. Frank en ik zitten met zijn 2-en op vierpersoons plaatsen, tafel ertussen in. Ik zit daar nu te typen. Ik wil iedere dag wel zo reizen, mij zul je nooit meer horen. Heerlijke koffie. Werden uitgenodigd voor een Peruaans drankje met optreden van Sayary-Peru, dat is een muziekgroep, met een danseres en dat allemaal aN boord van deze Andean Explorer Trein die ik iedereen kan aanraden. Daarna heerlijke lunch geserveerd met een glaasje wijn. We in met 11 mensen aan boord en heel veel personeel dus krijgen we alle aandacht. Rijden door dorpjes  heen en zien de enorme contrasten. Wij in luxe en zij in armoede.Helaas het is niet anders.Peruanen zijn erg aardige mensen, heel vriendelijk.We tuffen nu door het Andes gebergte. Om 4 uur is er een modeshow en daarna nog een high tea.Jullie zien dat ons leven nog zo slecht niet is. De ene dag meer luxe dan de andere maar dat is nu juist zo leuk aan deze reis. Nu op naar Cusco en Frank zit heerlijk te lezen tegenover mij.  Nog dank voor alle leuke reacties op onze verhalen, vinden we erg leuk om te lezen en daarom ook weer even deze nieuwe update!  Adios, Ineke en Frank