Hola allemaal, woensdagmiddag werden we de woestijn in gebracht om een aantal wandelingen te maken. We begonnen in de Valley of Death (heel bemoedigend als het 40 graden is en je al bijna wegkookt......) Frank heeft met een aantal mensen de moonwalk bovenlangs in deze vallei gedaan, echt heel hoog. Ik ben met een paar mensen door het dal gelopen ,het was ontzettend warm,maar ook heel mooi. Daarna hebben we met de hele groep door een volgende vallei gelopen in nog steeds bloedhitte en de flessen water vlogen erdoorheen;  heel vermoeiend maar alle moeite waard. De zonsondergang vanaf een berg was het klapstuk waar we zeer van hebben genoten. Donderdagmorgen werden we om 08.00 uur alweer opgehaald. Verbazing was groot want er stond een pick-up voor de deur. Koffers in de laadklep en wij achterin.We dachten dat we zo naar Bolivia moesten . Onze chauffeur sprak geen Engels, dus conversatie was onmogelijk. Na 5 minuten rijden moesten we de auto weer uit en gaan aansluiten achter honderden mensen. We moesten ons afmelden voor Chili, min of meer een grensovergang achter in het dorp. We hebben er 2uur gestaan in de bloedhitte zonder enige voorziening. Zoals dat hier gaat; 1 man achter een loket die de stempels uitdeelt en aan wie je overgeleverd bent. Na dit oponthoud de tocht vervolgd en na drie kwartier rijden kwamen we via een vreselijk weggetje aan bij de grensovergang naar Bolivia; echt in the middle of nowhere. Daar waren wij de enige,ook weleens fijn zo'n korte rij. Inmiddels kwam er een jonge man aan en die stond op ons te wachten, met een prachtige jeep. Bagage overgeladen en rijden maar,het was voor mij trouwens wel een hele klim om erin te komen. Prachtig door het Nationale Park Bolivia met lama's , flamingo's natuur en alles van heel dichtbij. Geisers middenin het park en bij het uitstappen stonk het wel naar zwavel. We hebben heel veel foto's genomen, het een nog mooier dan het andere en je weet niet waar je kijken moet. Ik heb wel het smerigste toilet ter wereld volgens mijzelf bezocht. Middenin het park met een gat in de grond, deur ging niet dicht en stank was enorm. De mensen liepen met papiertjes voor hun neus maar ik heb het gelukkig wel overleefd want als je moet dan moet je. Na 3 uur rijden over stenen weggetjes stopte de chauffeur ineen soort oase genaamd Villamare. De klep ging open en in een soort winkeltje werd in de keuken eten voor ons klaargemaakt. Echt heel aardig. Het rijden door de woestijn was zo een ervaring, daar raak ik nooit meer over uitgepraat. Geen begaanbare wegen, door riviertjes en maar hobbelen de hele dag. De rit verliep soepel tot een half uur voordat wij in Uyuni aankwamen en de auto begon te slippen wat best eng was. Er zat een flinke snee in de autoband zo bleek. Auto aan de kant, frank eruit, chauffeur eruit en nieuwe band erom. Ik bleef lekker zitten mij te warm. Om 18.00 uur zijn we in het zouthotel gearriveerd. Echt geweldig, zout op de vloer( lekker met mijn slippers aan) zout figuren overal, we slapen in een zout bed en ik zit nu te typen op een zoutbank.De wind waait om het hotel heen en het hotel staat ook echt in the middel of nowhere, ongeveer 30 minuten buiten Uyuni aan het begin van de zoutvlakte die we morgen gaan bezoeken. Ik ben benieuwd!  En dan neemt Franckie het hier weer even over voor de vrijdag.  Na een onrustige nacht wat bleek te komen door het enorme hoogteverschil waar wij ons bevinden, verschenen we allebei wat bleekjes aan het ontbijt. Gelukkig bleek de eigenaar van het hotel een goeie tip te hebben: drink cocathee. Dat hebben we veel gedaan bij het ontbijt en het blijkt inderdaad goed te helpen tegen hoogteziekte en we voelen ons allebei alweer een stuk beter. Tegen het einde van de ochtend werden we bij het hotel opgehaald door een jeep met daarin 3 Spanjaarden en 2 Argentijnen. Gelukkig spraken de Spanjaarden goed Engels waardoor we leuk met elkaar konden communiceren en zij de chauffeur annex gids konden vertalen. Het werd wederom een indrukwekkende dag met prachtige vergezichten waarin je niet anders ziet dan zout, zout en nog eens zout. In het begin reden we nog door een waterige blubber massa met zout omdat het hier behoorlijk geregend heeft de afgelopen tijd. Nadat de Jeep ons daar doorheen had geloodst hebben we veel mooie foto's kunnen maken. Ik heb zelfs nog in een zoutwaterbad kunnen rondlopen. Op de zoutvlakte wist de chauffeur andermaal een voedzame lunch met kip, rijst en veel verse groente uit de achterbak te toveren waar we van genoten hebben. Verder hebben we zoutwaterbronnen gezien en zoutvlaktes zover je kon kijken. We waren blij dat onze tour doorging omdat in de afgelopen weken er ook een aantal niet doorgingen vanwege het slechte weer. 's middags toen we terugreden begrepen we waarom. Hele stukken zoutvlakte waren door de zon omgetoverd in een grote watermassa waar je niet meer met de Jeep doorheen kon. We zagen ook Jeeps stranden maar gelukkig wist onze chauffeur ons behoedzaam door de plassen heen te loodsen. Daarna zijn we nog even naar Uyuni gegaan om te pinnen aangezien we nog geen Boliviaans geld hadden en het hotel alleen maar cash betaalt kan worden. Na 3 pinautomaten bleek dat pinnen hier niet gaat. Gelukkig had ik mijn creditcard bij me en die deed het wel. Eind goed, al goed en vanavond nog een avondje eten wat de pot schaft in het hotel. Om half 9 gaat iedereen aan tafel en krijg je wat ze die dag gemaakt hebben; wij vroegen gisterenavond in als onze naïviteit nog om de menukaart maar we moesten het net als iedereen met een soepje en daarna wat vlees met groente doen. Het smaakte goed na een hele dag reizen.  Inmiddels is het zaterdagmorgen 10 voor 10 en zit ik in een propellorvliegtuigje op stoel 5c en Ien naast me aan de andere kant. In het vliegtuigen nog 10 andere mensen die ook de Amazonevlucht 101 naar La Paz hebben genomen. Ien is hier een angst voor kleine vliegtuigjes aan het overwinnen en erg dapper dat ze ingestapt is. Na een goed ontbijt kwamen we rond kwart over 8 bij de luchthaven aan waarvan de toegangsweg nog gesloten bleek te zijn. Samen met de chauffeur heb ik het hek van de toegangsweg geopend. Hierna werden we afgezet bij een soort gebouw in aanbouw. De chauffeur liet ons achter en daar stonden we moederziel alleen met onze bagage. Na 10 minuten kwamen er nog 2 passagiers en zo druppelde er nog wat verbaasde passagiers binnen die al net zo moesten lachen als wij. Uiteindelijk arriveerde er een bus met grondpersoneel en die haalde een weegschaal tevoorschijn waarop de bagage mocht. Natuurlijk hadden wij overgewicht want je mag in totaal maar 20 kilo per persoon meenemen incl. handbagage. Daar zaten wij 17 kilo overheen maar na bijbetaling van EUR 20 mochten we alsnog mee. Het ging er allemaal erg alternatief aan toe maar uiteindelijk zijn we nu op weg naar La Paz en is dit ook weer een erg spannende manier om te reizen.  Als we La Paz veilig bereiken en daar weer telefoon en Wifi hebben na 2 dagen uit de lucht te zijn geweest plaatsen we dit verhaal. Dat is inmiddels gebeurd! We zijn in La Paz aangekomen, de hoogste hoofdstad ter wereld, met een hoogte variërend tussen de 3000 en 4100 meter! We zitten midden in het centrum, hebben al lekker koffie gedronken, gedoucht en de was afgeleverd bij de receptie. Gaan zo de stad in en rustig wennen aan deze enorme hoogte!  Liefs, Ien en Franckie