Het heeft even geduurd maar daar zijn we weer....we pakken de draad op bij zaterdagmorgen 28 januari. Na een hartelijk afscheid van onze vrienden van The Green House vertrokken we per taxi naar
Ollantaymbo, het treinstation waar de expeditiontrein naar Aguas Calientes vertrekt met onze keurig voorgeschreven 10 kilo bagage in 1 gemeenschappelijke rugzak gepropt. Bij aankomst op het station
heerste er lichte stress en konden wij met een eerdere trein mee. Later begrepen dat was vanwege de onzekere omstandigheden of de treinen wel zouden blijven rijden en daarop had men besloten alvast
zoveel mogelijk reizigers naar boven te krijgen. Eindelijk gaan we dan naar Machu Picchu! Machu Picchu ligt boven Aguas Caliente, een piepklein plaatsje tussen hoge bergen gepropt, alleen per trein
bereikbaar (of lopend: de Inca trail). Aguas Caliente ligt beneden de 2000 meter, achter de bergen begint het tropisch regenwoud. In de twee uur per trein langs de rivier de Urubamba verandert het
landschap drastisch: van hoogland met wat groen naar tropisch regenwoud (al mag je dat eigenlijk nog niet zo noemen, dat mag pas beneden 1000 meter hahaha, en wij draaien tegenwoordig onze hand niet
meer om voor hoogtesvan 1000 meter!) De uitzichten onderweg waren adembenemend met veel groene bergen en bebossing, een ruige rivier en zelfs besneeuwde bergtoppen. Vanuit Aguas Caliente kan je
alleen lopend of met de bus naar Machu Picchu, een steile weg die met de ene haarspeld na de andere vanaf de rivier de berg op klimt maar dat merkt we gelukkig pas de volgende dag. Na aankomst
en wat gezoek in het piepkleine vol gebouwde dorpje tegen de rots vonden we ons eenvoudige hotel tegenover het treinstation. Aquas Calientes ligt aan de voet van de Machu Picchu en dient eigenlijk
alleen als startplaats voor een bezoek aan de ruïnes. In de middag hebben we buskaartjes gekocht voor de volgende dag en nog wat rondgeshopt op het kleine marktje. Zondagmorgen rinkelde de
wekker vrolijk om half 5!!! Na een zware nacht die gepaard ging met telkens vertrekkende treinen en hevige regenval werden we toch nog ruw uit onze slaap gewekt. Niet nadenken, douchen, ontbijten en
zo snel mogelijk het straatje naar beneden aflopen om als een van de eerste in de bus naar boven te kunnen stappen. Gelukkig waren wij niet de enigen die vroeg wilden aankomen omdat je dan de
zon ziet opkomen en het wereldwonder zich uit de mist onttrekt. Gelukkig konden we al in de vijfde bus mee omhoog naar de ruïnes van deze oude en mysterieuze Inca stad die voor de wereld bewaard is
gebleven tot 1911. Na heel wat haarspeldbochten stonden we dan toch om kwart voor 6 boven. Machu Picchu is fantastisch. Het is één van die beroemde plaatsen die in werkelijkheid nog veel meer indruk
maken dan op foto´s (vergelijkbaar met de Taj Mahal). Het is erg druk met toeristen, maar het complex is zo groot dat dat niet storend is en zeker omdat wij zo vroeg waren heb je weinig last van
anderen en kun je rustig je eigen klim omhoog maken. Machu Picchu heeft het grote voordeel dat het nooit door de Spanjaarden ontdekt is - alhoewel het bij de opgravingen begin vorige eeuw geheel
leeggehaald is door Amerikanen met toestemming van de Peruaanse autoriteiten. De hier gevonden spullen kan je in de VS bekijken op een rondreizende tentoonstelling. Tevens is de locatie tussen de
hoge bergen spectaculair. Machu Picchu is zelf ook met veel hoogteverschillen gebouwd, zodat je leuk rond kan klimmen en mooi uitzicht hebt vanaf diverse punten op de ruines (indien gewenst mèt
lama!). Zelf hebben we de klim naar boven gemaakt richting Inti Punku, oftewel De Zonnepoort, het punt waar de Indianen de zon zagen opkomen en nu dus toeristen. Wel weer een hele klim langs een
stijl pad richting de 3000 meter. Halverwege hield Ien het net als vele anderen voor gezien nadat we genoten hadden van prachtige vergezichten. Met een klein clubje verder omhoog gegaan en de zon
zien opkomen boven de bergen. Prachtig gezicht maar vond de afdaling naar beneden nog mooier omdat je dan zulke mooie gezichten op het dorp en de verschillende gebouwen krijgt. Iedere bocht geeft
weer een nieuw en verrassender uitzicht. Eenmaal beneden Ien weer getroffen en samen nog een keer omhoog geklommen naar de ruïnes en diverse van deze bezocht. Echt spectaculair om mee te maken en
indrukwekkend dat deze Inca cultuur zo bewaard is gebleven. We waren er diverse malen echt stil van die ochtend als we ergens op een plekje langs de route van het uitzicht aan het genieten
waren. Rond 1 uur hebben we de afdaling richting het dorpje weer ingezet waar we heerlijk konden genieten van een cappuccino en merkten we ook wel dat we al om half 5 op waren en heel wel
gelopen en aan het klimmen waren geweest. Ik ging naar het treinstation om een eerdere trein naar beneden te regelen. Daar wachtte mij een verrassing; er reden geen treinen meer als gevolg aan het
slechte weer en een lichte aardschok. Op diverse plekken waren er rotsblokken op de als gekomen en die was men nu aan het opruimen. Of en wanneer er weer treinen zouden gaan rijden was onduidelijk.
Met dit nieuws terug naar Ien waarbij wij direct moesten denken aan 2 jaar geleden toen reizigers 5 dagen vastzaten omdat er ook geen treinen reden en men per helikopter werd geëvacueerd. Geen paniek
bedachten we en gelukkig waren we ook al uit het hotel uitgecheckt zodat een lekkere douche er ook even niet inzat. Er werd ons aangeraden naar het station te gaan en in de wachtruimte te wachten op
een eventuele trein zodat we snel naar beneden konden. De trein zou om 2 uur komen, dat werd 4 uur en nog geen trein maar wel steeds meer reizigers die meewilden en ook zo'n heerlijke wandelgeur met
zich meedroegen zoals wij.... Voor de deur van het station was het inmiddels ook een gekkenhuis aan het worden omdat alleen reizigers met een geldig vervoerbewijs voor die dag naar binnen mochten.
Mensen die hadden bedacht later een kaartje te kopen hadden pech, want ze verkochten niets en je mocht ook niet naar binnen. Verder kreeg je binnen nog maar 1 consumptie per persoon gezien het grote
aantal mensen. Wat waren we blij met onze liter flessen water en crackers die we altijd voor de zekerheid bij ons hebben. Ons maken ze niet gek! Wie wel gek werden waren de meisjes van de
informatiebalie die alle passagiers over zich heen kregen. Ik had direct goed contact met Alexandra en zij kwam mij rond 3 uur halen om te helpen met de Engels vertaling van communiqué voor de
reizigers en pers. Gelukkig spreek ik heel goed Spaans;-) maar met Google vertalingen en gezond verstand wist ik een mooi bericht in elkaar te draaien dat ze helemaal blij kon ophangen om half 4. Het
Nieuws was minder goed want 1 gedeelte leek inmiddels berijdbaar maar met het tweede gedeelehad men meer moeite. Voor 7 uur hoefden wij geen nieuws te verwachten. Om half 5 kwam Alexandra mij weer
hevig stressend halen. Ik werd het hok van de omroepinstallatie ingeduwd omdat ze wilde aankondigen dat er een trein vertrokken was uit Ollantaymbo en aangezien ik mij inmiddels als internationaal
crisiscommunicatiemanager had ontpopt werd ik gevraagd de Engelse mededeling te maken en om te roepen. Dat wilde ik wel in ruil dat ik samen met Ien in de eerste trein naar beneden mocht. Dat vond ze
een goede deal en riep ik om 5 uur het goed nieuws om on behalf of Peru Rail dat de eerste trein omhoog reed. Vanaf dat moment werd het een echt gekkenhuis omdat iedereen weg wilde. Japanners
probeerden deals te sluiten, Fransen ging voor in de rij staan etc. Uiteindelijk gingen er om 7 uur 3 coupes naar beneden met reizigers die op deze tijd gepland stonden. Daar was ongeveer iedereen
het mee oneens omdat sommigen al sinds 9 uur die ochtend aan het wachten waren. Peru Rail was echter onverbiddelijk maar gelukkig hadden wij Alexandra die woord hield en zo vertrokken wij kwart over
7 in een luid applaudiserende trein naar beneden. Iedereen was erg opgelucht dat ze weg konden Ien zei dat ze nog niet kon geloven dat we echt vertrokken. Het zou nog tot ver na middernacht
duren voordat de laatste trein naar beneden vertrok. Wij waren met een eigen taxi om elf uur 's avonds terug in het hotel in Cusco. Helemaal kapot en vies maar blij dat we er waren. De volgende
morgen bij het ontbijt konden we pas weer nagenieten van die prachtige tocht naar de Machu Picchu. Via Lima en Bogota ( met ook weerde nodige avonturen) zijn we inmiddels op Bonaire aangeland
waar de zon volop schijnt en alle verhalen ons over kou en sneeuw in Holland bereiken. Zaterdagavond vliegen we terug en zondag zullen we de kou voelen. We zullen ons echter nog een lange tijd kunnen
warmen aan deze reis, de leuke mensen die we ontmoet hebben en de prachtige indrukken. Hoe goed we het in Nederland hebben zullen we niet snel vergeten en zeggen we bijna dagelijks tegen elkaar. De
armoede op sommige plekken heeft echt grote indruk op ons gemaakt. We hopen jullie snel weer te zien en spreken en na te praten over deze reis. Liefs, Ien en Franckie PS: Zit ik rustig in mijn boek
te lezen,hoor ik ineens de stem van Frank door de microfoon: 'Dear passendere, on behalf of Peru Railways, we would like to Thank you for your patience so far etc. Etc. ,dat was heel apart,temeer
daar ik niet had gezien dat hij werd meegenomen.Gr. Ineke
Franckie: Donderdagmorgen vertrok de taxi vanuit San Blas in Cusco. San Blas is een prachtige wijk, doet erg Italiaans aan en is aan de andere kant van Cusco tegen de berg opgebouwd waardoor je
prachtige vergezichten krijgt naar de andere kant van de heuvel. Het hotel zien we zondag weer als we terugkeren vanaf de Machu Picchu. Het was wel weer even wennen in de taxi na de prachtige
treinreis van woensdag die eindigde met een glaasje champagne om te vieren dat we in Cusco aangekomen waren. Voor Ien was het jammer dat haar rol als wuivende koninginmoeder van de Peruaanse Railway
erop zat; een rol die zij met verve en vol enthousiasme heeft ingevuld gezien het grote aantal kinderen en volwassenen dat vrolijk naar haar heeft staan zwaaien. Volgens het hotel en de taxichauffeur
zou de rit een uur duren. Maar na anderhalf uur rijden bleek dat de chauffeur verdwaald was, op als Ja zei en het begreep en om het feest compleet te maken liepen we in de buurt van Huaran ook nog
tegen een politiecontrole aan. Die doorstonden wij met glans en leuk lachen en nadat ik zelf wat lokale taxichauffeurs het adres heb laten zien om daarna die van ons uit te leggen hoe we moesten
rijden kwamen we aan bij The Green House. Een hotel gerund door Gabriel en Bryan en wat tussen de uitlopers van bergen ligt. Het heeft 4 kamers en is eigenlijk 2 weken gesloten maar voor ons en met
het name ons doel om Por Eso te bezoeken maken ze een uitzondering. Het hotel staat wereldwijd(!) zesde bij Trip Advisor als het gaat om Being Green en Sustainable. Ja, ja, wij weten onze hotels wel
zorgvuldig uit te kiezen....eerlijkheid gebiedt om te vertellen dat ik deze tip van buurvrouw Carien had. In de middag hebben we Simone en Jolanda ontmoet en met hen besproken wat we morgen gaan
doen. 's Avonds heerlijk eten wat de pot schaft gegeten; 3 gangen gemaakt door Gabriel en daarna op tijd naar bed (waar tot onze grote verrassing een kruik in lag) want........ Vrijdagmorgen om 7 uur
stonden Simone en Jolande alweer klaar om ons op te pikken en 1 van hun projecten van Por Eso in K'elloccocha op maar liefst 4300(!) meter te laten zien. Por Eso is een stichting opgezet door
deze 2 Nederlandse kanjers hier in Peru en ze gaan voor de lange termijn. Ze sluiten met scholen en ouders altijd een committent voor 5 jaar en werken met eenvoudige maar duurzame materialen en
methoden. Meer op www.poreso.org en ik raad iedereen aan om donateur te worden! Terug naar onze autorit; in een 4wheel jeep scheurden we de berg op. De weg ging van goed begaanbaar naar steeds minder
en uiteindelijk een soort karrenspoor. We hoefden gelukkig maar 1 keer uit te stappen omdat de weg zo slecht begaanbaar was. Het resultaat was een bergtop met een prachtig uitzicht en groene vlaktes
en ook wel heel erg koud. Na een korte en mooie wandeling kwamen we op een soort vlakte met schooltje en kinderopvang en hebben we de 4 nieuwste tuinkassen bezocht waarin moestuinen zijn aangelegd.
Het is toch echt uniek dat je op zo'n hoogte groenten kunt verbouwen en dat deze stichting dat voor elkaar heeft gekregen. De kinderen in het dorp gaan hierdoor gevarieerd eten en dat is naast
onderwijs een belangrijke pijler van het project. We waren echt onder de indruk om te zien dat een hele gemeenschap die zich verspreid van elkaar in lemen hutten leeft dit onder hun leiding en
enthousiasme voor elkaar heeft weten te krijgen. Het was ook plek waar wij normaal nooit zouden zijn geweest tijdens deze reis. Het was wel veel stijgen en dalen qua lopen en wederom respect voor Ien
dat ze dat toch maar even allemaal doet. Daarna hebben we koffie gedronken uit de mee gebrachte koffiekan van de dames en alle verhalen gehoord want wij raakten niet uitgesproken. Op de terugweg nog
een familie die lama's aan het hoeden was bezocht; dat dienen veelal de vrouwen hier met hun kinderen, terwijl de man bagage sjouwt voor reizigers op de incatrail. Dit gezin bestond uit in ieder
geval 4 kinderen, waarvan een baby van 2 maanden die daar in de snijdende wind zaten. Dus daar gingen onze noodbiscuits, mandarijnen, kleurpotloden etc. Brok in mijn keel om zulke armoede te zien en
kinderen die zo blij zijn met een koekje. Op de weg terug nog meer gezinnen gezien en bezocht en de verhalen over armoede, viezigheid en treurnis blijven hetzelfde. Daarom is het goed dat Por Eso er
is en dit werk gedaan wordt. Iedere druppel op de gloeiende plaat helpt tot die afkoelt. Ze vertelden ook nog het verhaal over een jongetje dat in de buurt dat in een autoband slaapt. Van hun eigen
geld hebben ze hem met Kerstmis (dat bij hun in de buurt afgelopen augustus al voor deze jongen viel;-) een bed cadeau gedaan. Zo super! En het zijn verhalen die je niet snel loslaten. We waren blij
dat we ze 's middags op een lunch konden trakteren. We hebben echt een super dag met ze gehad, begrijpen heel goed waarom Jolanda en Simone hier zijn en zullen nog lang nadenken en doorpraten
over deze ontmoetingen hier. Intussen gaan we herpakken want we mogen maar met 5 kilo per persoon het gebied van de Machu Picchu binnen dus dat wordt zo ook nog even een hele tour. Wel veel zin
om daar zondagmorgen om 5 uur heen te gaan en het wonder uit de bewolking tevoorschijn te zien komen. Liefs, Ien en Franckie
Ineke: La Paz wat een stad,de hoogste stad ter wereld. Dat was te merken,we kregen wat problemen met de ademhaling. En maar coca thee drinken,nog nooit zoveel thee gedronken. Het waren geen straten
zoals in Heemstede of Amsterdam, nee stijgen en dalen, mijn kuiten doen nu nog zeer. Zondag wilde ik graag naar een mis in de kathedraal en die lag aan het plein midden in het centrum. Wij liepen van
het hotel naar beneden en kwamen middenin een militaire parade terecht. Het bleek de Nationale feestdag (vergelijkbaar met onze koninginnedag alleen dan met heel veel militairen). De kathedraal bleek
naast het Presidentiële paleis te liggen en we vielen midden in een toespraak van de President. Zijn ondertussen naar een gedeelte van de mis geweest want die toespraken van el presidentes duren toch
uren en de mis ging ook gewoon door ondanks alle festiviteiten op het plein. In de namiddag zijn we weer teruggegaan naar het plein,en vielen in een feestende menigte. De president, ministers en
andere hoogwaardigheidsbekleders zaten op een erepodium en wij ervoor. Ik heb nog gedanst met een groep Bolivianen en zag mezelf 's avonds terug op de tv. Jammer dat jullie dat in Nederland niet
hebben gezien! Kwam na enige tijd wel adem tekort en heb me helaas moeten terug trekken. Uniek om mee te maken. Maandag weer vroeg op, we werden al om 07.15 opgehaald. Met bus eerst richting
Copacabana waarbij we onderweg de bus uitmoesten. Onze bus op een vlot en wij voor eur 0,20 in een bootje, zo wankel en o zo vol, en zo staken wij het Titikakameer over naar Taquira Island. Bij
aankomst moest je heel goed opletten dat je wel de goede bus had want daar zat al onze bagage in en er kwamen achter elkaar bussen aan. Het bleek een hele rit door het Andesgebergte, heel hoog en
hele smalle wegen dus diep in en uit ademen dat is het beste. Wat eng zulke diepe afgronden. Bij Copacabana bus uit en de bagage eruit en hadden we even rust. Zodoende konden we weer nieuwe beste
vrienden maken met 2 Duitse jongens en eenEngels meisje. Na enige tijd stapten we gevijven in een andere bus. Ongeveer na een minuut of 20 alweer de bus uit. We waren bij de grensovergang van
Bolivia naar Peru. Eerst stempels in je pas halen en weer nieuwe papieren invullen, wat een werk allemaal.Terug naar bus alle bagage eruit, lopend met bagage de grens over naar Peru. Daar alles weer
in een andere bus en op weg naar Puno. Niemand die de bagage controleerde dus smokkelaars grijpt uw kans! Ongeveer 9 uur in bussen gezeten die dag. Frank sliep veel en was wat stil. Aan het eind zei
hij dat het niet zo goed met hem ging. Hij had last van hoogteziekte zo bleek. Bij aankomst in Puno direct naar apotheek gegaan en met handen en voeten uitgelegd aan Spaans sprekende
apothekersassistente wat er aan de hand was. Ze begreep het en met kuurtje bleek het te verhelpen. Ik heb ook maar een kuurtje genomen, was ook niet helemaal lekker, net als de halve bus overigens.
Vroeg naar bed gegaan en de volgende dag was alles gelukkig weer ok. Dinsdag moesten we weer vroeg op want de bus kwam om 06.45 uur om ons op te halen. We gingen naar de haven en stapte op de
boot. Argentijnen, Mexicanen, Japanners, Duitsers, Nieuw-Zeelanderetc. en wij de enige Nederlanders. Wij zijn gevaren over het hoogstbevaarbare meer ter wereld, het Titikakameer. Eerste stop was bij
de floating Islands om 8 uur. Daar wonen mensen midden op het meer, op riet op 60 eilanden met elk een eigen president. Wij hebben daar ook over gelopen .Heel apart want alles is van riet. Hun
huizen, verschillende modellen,boten alles zelfgemaakt.We werden verwelkomd door de president van het kleine eiland, zeer bijzonder. Kregen uitleg hoe zij leefde en waarvan. Er waren 5 kinderen op
het eiland en op 1 van de 60 eilandjes is een rieten schooltje gebouwd. We hebben nog een stukje op de rieten boot gevaren. Ik werd uitgenodigd door de vrouw van de president om hun huis te zien. Een
groot bed en in de hoek een klein bed voor hun dochtertje. Op de grond riet, lekker makkelijk hoef je ook niet stof te zuigen. Alle kleren hingen rondom inde hut. Douche en toilet niet aanwezig, dat
is gemeenschappelijk zo bleek. De dames hebben nog voor ons gezongen ,daarna konden we hun eigen gemaakte producten kopen. Erg aardige mensen. We hadden een gids mee, dat was wel prettig
want die vertaalde ook in het Engels. Daarna weer op de boot en ongeveer 2 uur varen naarAmantani Island. Hier wonen 3000 mensen. Die verdienen niets, zij helpen elkaar en zo voorzien ze in het
levensonderhoud. Misschien een oplossing voor de schuldencrisis want ze zagen er heel gelukkig uit. Toen wij aankwamen zaten er veel mensen op de kade te wachten met prachtige klederdracht. Mannen
waren hard aan het werk, vrouwen zaten wat te giechelen. We moesten naar boven lopen, en ik kan jullie zeggen geen lolletje. Een pad met rotsen, modder, gaten en klimmen maar. Halverwege stond een
schattig klein jongetje met een kruid om het ademen wat te vergemakkelijken. Nu daar was ik hard aan toe, wat een klimpartij. Je moest er aan ruiken en door je handen wrijven. Maar we waren er nog
niet, het jongetje zou ons laten zien waar hij woonde. En klimmen maar weer, ik keek omhoog en dacht dat overleef ik niet. Liet iedereen lekker voorbij gaan , en samen met 2 Mexcicaanse zussen hebben
wij het rustig aangedaan,en kwamen er ook. De ene zus dacht overigens dat ze een hartaanval zou krijgen zo benauwd had ze het..... Wij kregen daar een lunch aangeboden,en een optreden van een aantal
mensen, een mooie beloning! Na de lunch wilde de gids nog hoger, de jeugd ging mee, ik haakte af met De Mexcicaanse zussen en 2 Japanse vrienden. Wij gingen met iemand van het eiland alvast naar
beneden, dat was springen, glibberen en afzien.Bij de boot aangekomen ging hij varen naar een andere kant van het eiland. Daar was het wachten op de groep. Bovenop het dek hebben we veel lol gehad
met zijn vijven. Met gebroken Engels, handen en voeten werk is het ons gelukt elkaar te begrijpen .Zo zie je maar over de hele wereld.begrijpen mensen elkaar als ze maar willen. Frank kwam meer dan
een uur later als 1 van de eerste aan bij de boot. Bleek en hele vermoeiende klim naar de top van het eiland geweest te zijn en weer helemaal terug naar beneden over slingerpaadjes, was dus blij met
mijn keuze. Vanmorgen weer vroeg op omdat we om half 8 op het treinstation moesten zijn. Bagage inleveren en onder muziek begeleiding en over een loper de trein in. Wow wat mooi, dit heb ik nog
nooit gezien en meegemaakt. Alles van hout, prachtige fauteuils, koper glimt, lampje op iedere tafel. Frank en ik zitten met zijn 2-en op vierpersoons plaatsen, tafel ertussen in. Ik zit daar nu te
typen. Ik wil iedere dag wel zo reizen, mij zul je nooit meer horen. Heerlijke koffie. Werden uitgenodigd voor een Peruaans drankje met optreden van Sayary-Peru, dat is een muziekgroep, met een
danseres en dat allemaal aN boord van deze Andean Explorer Trein die ik iedereen kan aanraden. Daarna heerlijke lunch geserveerd met een glaasje wijn. We in met 11 mensen aan boord en heel veel
personeel dus krijgen we alle aandacht. Rijden door dorpjes heen en zien de enorme contrasten. Wij in luxe en zij in armoede.Helaas het is niet anders.Peruanen zijn erg aardige mensen, heel
vriendelijk.We tuffen nu door het Andes gebergte. Om 4 uur is er een modeshow en daarna nog een high tea.Jullie zien dat ons leven nog zo slecht niet is. De ene dag meer luxe dan de andere maar dat
is nu juist zo leuk aan deze reis. Nu op naar Cusco en Frank zit heerlijk te lezen tegenover mij. Nog dank voor alle leuke reacties op onze verhalen, vinden we erg leuk om te lezen en daarom
ook weer even deze nieuwe update! Adios, Ineke en Frank
Hola allemaal, woensdagmiddag werden we de woestijn in gebracht om een aantal wandelingen te maken. We begonnen in de Valley of Death (heel bemoedigend als het 40 graden is en je al bijna
wegkookt......) Frank heeft met een aantal mensen de moonwalk bovenlangs in deze vallei gedaan, echt heel hoog. Ik ben met een paar mensen door het dal gelopen ,het was ontzettend warm,maar ook heel
mooi. Daarna hebben we met de hele groep door een volgende vallei gelopen in nog steeds bloedhitte en de flessen water vlogen erdoorheen; heel vermoeiend maar alle moeite waard. De
zonsondergang vanaf een berg was het klapstuk waar we zeer van hebben genoten. Donderdagmorgen werden we om 08.00 uur alweer opgehaald. Verbazing was groot want er stond een pick-up voor de deur.
Koffers in de laadklep en wij achterin.We dachten dat we zo naar Bolivia moesten . Onze chauffeur sprak geen Engels, dus conversatie was onmogelijk. Na 5 minuten rijden moesten we de auto weer uit en
gaan aansluiten achter honderden mensen. We moesten ons afmelden voor Chili, min of meer een grensovergang achter in het dorp. We hebben er 2uur gestaan in de bloedhitte zonder enige voorziening.
Zoals dat hier gaat; 1 man achter een loket die de stempels uitdeelt en aan wie je overgeleverd bent. Na dit oponthoud de tocht vervolgd en na drie kwartier rijden kwamen we via een vreselijk
weggetje aan bij de grensovergang naar Bolivia; echt in the middle of nowhere. Daar waren wij de enige,ook weleens fijn zo'n korte rij. Inmiddels kwam er een jonge man aan en die stond op ons te
wachten, met een prachtige jeep. Bagage overgeladen en rijden maar,het was voor mij trouwens wel een hele klim om erin te komen. Prachtig door het Nationale Park Bolivia met lama's , flamingo's
natuur en alles van heel dichtbij. Geisers middenin het park en bij het uitstappen stonk het wel naar zwavel. We hebben heel veel foto's genomen, het een nog mooier dan het andere en je weet niet
waar je kijken moet. Ik heb wel het smerigste toilet ter wereld volgens mijzelf bezocht. Middenin het park met een gat in de grond, deur ging niet dicht en stank was enorm. De mensen liepen met
papiertjes voor hun neus maar ik heb het gelukkig wel overleefd want als je moet dan moet je. Na 3 uur rijden over stenen weggetjes stopte de chauffeur ineen soort oase genaamd Villamare. De klep
ging open en in een soort winkeltje werd in de keuken eten voor ons klaargemaakt. Echt heel aardig. Het rijden door de woestijn was zo een ervaring, daar raak ik nooit meer over uitgepraat. Geen
begaanbare wegen, door riviertjes en maar hobbelen de hele dag. De rit verliep soepel tot een half uur voordat wij in Uyuni aankwamen en de auto begon te slippen wat best eng was. Er zat een flinke
snee in de autoband zo bleek. Auto aan de kant, frank eruit, chauffeur eruit en nieuwe band erom. Ik bleef lekker zitten mij te warm. Om 18.00 uur zijn we in het zouthotel gearriveerd. Echt geweldig,
zout op de vloer( lekker met mijn slippers aan) zout figuren overal, we slapen in een zout bed en ik zit nu te typen op een zoutbank.De wind waait om het hotel heen en het hotel staat ook echt in the
middel of nowhere, ongeveer 30 minuten buiten Uyuni aan het begin van de zoutvlakte die we morgen gaan bezoeken. Ik ben benieuwd! En dan neemt Franckie het hier weer even over voor de
vrijdag. Na een onrustige nacht wat bleek te komen door het enorme hoogteverschil waar wij ons bevinden, verschenen we allebei wat bleekjes aan het ontbijt. Gelukkig bleek de eigenaar van het
hotel een goeie tip te hebben: drink cocathee. Dat hebben we veel gedaan bij het ontbijt en het blijkt inderdaad goed te helpen tegen hoogteziekte en we voelen ons allebei alweer een stuk beter.
Tegen het einde van de ochtend werden we bij het hotel opgehaald door een jeep met daarin 3 Spanjaarden en 2 Argentijnen. Gelukkig spraken de Spanjaarden goed Engels waardoor we leuk met elkaar
konden communiceren en zij de chauffeur annex gids konden vertalen. Het werd wederom een indrukwekkende dag met prachtige vergezichten waarin je niet anders ziet dan zout, zout en nog eens zout. In
het begin reden we nog door een waterige blubber massa met zout omdat het hier behoorlijk geregend heeft de afgelopen tijd. Nadat de Jeep ons daar doorheen had geloodst hebben we veel mooie foto's
kunnen maken. Ik heb zelfs nog in een zoutwaterbad kunnen rondlopen. Op de zoutvlakte wist de chauffeur andermaal een voedzame lunch met kip, rijst en veel verse groente uit de achterbak te toveren
waar we van genoten hebben. Verder hebben we zoutwaterbronnen gezien en zoutvlaktes zover je kon kijken. We waren blij dat onze tour doorging omdat in de afgelopen weken er ook een aantal niet
doorgingen vanwege het slechte weer. 's middags toen we terugreden begrepen we waarom. Hele stukken zoutvlakte waren door de zon omgetoverd in een grote watermassa waar je niet meer met de Jeep
doorheen kon. We zagen ook Jeeps stranden maar gelukkig wist onze chauffeur ons behoedzaam door de plassen heen te loodsen. Daarna zijn we nog even naar Uyuni gegaan om te pinnen aangezien we nog
geen Boliviaans geld hadden en het hotel alleen maar cash betaalt kan worden. Na 3 pinautomaten bleek dat pinnen hier niet gaat. Gelukkig had ik mijn creditcard bij me en die deed het wel. Eind goed,
al goed en vanavond nog een avondje eten wat de pot schaft in het hotel. Om half 9 gaat iedereen aan tafel en krijg je wat ze die dag gemaakt hebben; wij vroegen gisterenavond in als onze naïviteit
nog om de menukaart maar we moesten het net als iedereen met een soepje en daarna wat vlees met groente doen. Het smaakte goed na een hele dag reizen. Inmiddels is het zaterdagmorgen 10 voor 10
en zit ik in een propellorvliegtuigje op stoel 5c en Ien naast me aan de andere kant. In het vliegtuigen nog 10 andere mensen die ook de Amazonevlucht 101 naar La Paz hebben genomen. Ien is hier een
angst voor kleine vliegtuigjes aan het overwinnen en erg dapper dat ze ingestapt is. Na een goed ontbijt kwamen we rond kwart over 8 bij de luchthaven aan waarvan de toegangsweg nog gesloten bleek te
zijn. Samen met de chauffeur heb ik het hek van de toegangsweg geopend. Hierna werden we afgezet bij een soort gebouw in aanbouw. De chauffeur liet ons achter en daar stonden we moederziel alleen met
onze bagage. Na 10 minuten kwamen er nog 2 passagiers en zo druppelde er nog wat verbaasde passagiers binnen die al net zo moesten lachen als wij. Uiteindelijk arriveerde er een bus met
grondpersoneel en die haalde een weegschaal tevoorschijn waarop de bagage mocht. Natuurlijk hadden wij overgewicht want je mag in totaal maar 20 kilo per persoon meenemen incl. handbagage. Daar zaten
wij 17 kilo overheen maar na bijbetaling van EUR 20 mochten we alsnog mee. Het ging er allemaal erg alternatief aan toe maar uiteindelijk zijn we nu op weg naar La Paz en is dit ook weer een erg
spannende manier om te reizen. Als we La Paz veilig bereiken en daar weer telefoon en Wifi hebben na 2 dagen uit de lucht te zijn geweest plaatsen we dit verhaal. Dat is inmiddels gebeurd! We
zijn in La Paz aangekomen, de hoogste hoofdstad ter wereld, met een hoogte variërend tussen de 3000 en 4100 meter! We zitten midden in het centrum, hebben al lekker koffie gedronken, gedoucht en de
was afgeleverd bij de receptie. Gaan zo de stad in en rustig wennen aan deze enorme hoogte! Liefs, Ien en Franckie
Maandagmorgen zijn we in alle vroegte met de bus op weg gegaan naar Santiago in Chili. We hebben 2 heerlijke dagen gehad in Mendoza met als grote verrassing Dirk en Mirjam met wie we veel
heerlijke wijn hebben gedronken en waarbij de foto's tot de verbeelding spraken gezien de vele leuke reacties. In de bus zaten we in het onderdek met mooie leren stoelen die zelfs tot bank konden
worden uitgeklapt; Ien kon niet geloven dat we zo comfortabel gingen reizen maar het bleek echt waar. Er was zelfs een steward die koffie, thee en een ontbijt serveerde. De rit was prachtig door de
bergen. We gingen echt dwars door de Andes van Mendoza naar Santiago de Chile. In de buurt van de grensovergang zagen we grote rijen auto's maar wij gingen er gelukkig met de bus langs. Daar
aangekomen hadden we nog een geluk; er was maar 1 bus voor ons waardoor we heel snel aan de beurt waren. Uit de verhalen begrepen we dat het ook zomaar 5 uur kan duren als er veel bussen voor je
zijn. Al met al gingen we snel door de paspoortcontrole en de stempelmachines. Nu moest alleen nog alle bagage door de scanner,en dan kon alles weer in de bus en zouden we gaan vertrekken. Ien:
'Maar helaas er werd wel wat bagage uitgehaald en ja hoor ook mijn koffer.Kwam waarschijnlijk door de oranje band erom heen! Ik was hier echt niet blij mee,temeer daar je geen enkele privacy hebt.
Iedereen staat eromheen en kijkt lekker mee,nu ik kan jullie zeggen geen genot dat gegrabbel in mijn koffer'. Na dit oponthoud werd de reis voortgezet naar Santiago. Een prachtige miljoenenstad waar
we in hotel zaten tegenover de Universiteit en aan een zeer gezellig en levendig plein. We hebben genoten van de stad en de diversiteit aan mensen daar. Dinsdagmorgen werd de reis vervolgd naar San
Pedro de Atacama. De taxi was 10 minuten te laat bij het hotel om ons op te halen en zoals het hier dan gaat proberen ze die tijd in te halen door extra hard te rijden. Dat ging op de snelweg bijna
mis toen er vrachtwagen lading verloor en de kratten over de weg schoten. De taxi kon gelukkig hard remmen waarbij we over de weg schoven maar gelukkig niemand achter ons. Na te zijn bijgekomen van
de schrik werd de weg vervolgd naar de luchthaven. Hier was het ene gekkenhuis en baalde ik dat ik me had laten overhalen door de local agent hier om niet 2 uur maar 1,5 uur van tevoren aanwezig te
zijn. Ze checken hier in lange rijen alle binnenlandse vluchten tegelijk in. Dat gaf veel stress en uiteindelijk na een uur toch weer uit de rij gehaald om snel in te checken omdat het borden
al was begonnen. Het vliegtuig wel gehaald en de landing hier in de woestijn was spannend. Door de harde winden ging het vliegtuig alle kanten op en dat was voor veel passagiers waaronder wij niet
echt relaxed. Daarbij hebben ze een hele smalle strook om te landen tussen de bergen door. Ien: hele kleine luchthaven met een band en je ziet ze lossen in het vliegtuig en brengen dan weer wat
bagage,allemaal heel rustig,maar waarom zou je je druk maken het is hier veel te warm voor.Alle bagage was er,maar onze koffers niet en van enkele andere passagiers. Ze stonden nog in Santiago.Dan
moet de hele papierwinkel ingevuld worden en ze spreken heel weinig en slecht Engels,maar het is toch gelukt. Het busje met andere passagiers moesten op ons wachten, niet echt prettig maar het is
niet anders. We moesten 90 kilometer rijden dwars door de woestijn, de hitte en iets verderop zie je bergen met sneeuw erop. Tussendoor zie je overal kruisjes en gedenkplekken voor mensen die daar
het leven hebben gelaten tijdens een verkeerde inhaalmanouvre, zeer opwekkend! Enfin na 2 uur kwamen wij aan in Atacama, in the middle of nowhere en hier heeft de tijd echt stil gestaan. Een
idyllisch dorpje uit de vorige eeuw.Straten van zand niet bestraat en heel stoffig. Ontzettend indrukwekkend. We hebben eerst hoeden gekocht voor de enorme hitte en geen overbodige luxe hier, dat
hadden we overigens ook in Santiago al gedaan Maarja die zaten in onze koffers. Ze hadden ons trouwens wel verteld dat er nog een vlucht aankwam om 18.30 uur en zo werd onze bagage om 20.45 uur
alsnog bezorgd en wat waren we blij! Het hotel Katarpe is eenvoudig maar prima voor hier midden in de woestijn. Het is wel erg raar om hier midden in de woestijn te zitten omsloten door bergen en
bergtoppen met sneeuw. Het stof waait de hele dag over de 8 onverharde wegen dat dit dorpje telt en iedereen niets en proest regelmatig. De natuur is prachtig en alleen maar blauwe lucht en zon.
Vanmiddag gaan we met een groep een moonwalk maken en genieten van een indrukwekkende zonsondergang. We zijn wederom zeer benieuwd en genieten iedere dag enorm. Zonnige woestijngroeten, Ien en
Franckie
Zondagmorgen in Mendoza 11.15 uur met een heerlijk kopje koffie in de zon wat wil een mens nu nog meer?
Gisterenmorgen zijn we aangekomen in Mendoza na een paar dagen Buenos Aires, waar we wederom hebben genoten van de gastvrijheid en gezelligheid van onze vrienden. De stad zelf lag er nog net zo
prachtig bij als twee jaar geleden. Deze keer hebben we gekozen voor een bustour door de stad wat een hele onderneming bleek te zijn. Hop on, Hop off laat je wel direct veel zien van de stad en ook
van stukken die tot dan toe nog veborgen waren gebleven. Met name de armoede rondom het voetbalstadion La Boca trof ons enorm. Staat ook in schril contrast met bijvoorbeeld de wijk Palermo waar we
heerlijk gegeten hebben en ons erg aan de Pijp inAmsterdam deed denken.Uiteraard ook weer de dwaze moeders gezien op dondermiddag op het Plein. We kwamen aan met regen op weonsdagmorgen maar in de
middag begon de zon te schijnen en dat doet hij tot op de dag van vandaag. Gisteremorgen in alle vroegte vertrokken voor een binnenlandse vlucht naar Mendoza, waar we bij aankomst naar een kleine
posada tussen de wijnranken buiten de stad zijn gebracht. Tussen de fruitbomen genieten we van de zonnestralen en voelen we ons al helemaal thuis, het lijkt wel Portugees. Gisterenmiddag naar een
wijnkasteel geweest en daarna heerlijke rode wijnen geproefd met daarbij een lunch. Kwam aardig binnen op de nuchtere maag maar erg gelachen! Tour was leuk met ook Nederlanders erbij waarvan er 1
last van haar buik had en gelukkig hebben we dan Zuster Ien die 6 uur na aankomst in Mendoza al de eerste immodium begon uit te delen en daarmee alweer vrienden voor het leven heeft gemaakt. Wij
hielden het bij thuiskomst op wat glazen water waarna weom 18.00 uur hadden afgesproken met Dirk en Mirjam, vrienden van Frank die op doorreis waren en 2 maanden in Zuid-Amerika zijn. . dat was
enorm leuk in Mendoza stad. Zij waren daar al een dag of 2 en wisten waar we naar toe moesten ,nu dat was een wijnproeverij van witte wijnen. Er stonden 24glazen voor onze neus en het was heel
makkelijk om die naar binnen te werken en hebben we ook nog gebruik gemaakt van het Happy Hour. Inmiddels hebben we de dame achter de bar wat Nederlands geleerd dat is altijd makkelijk. Ook weer
een vriendin voor het leven want toen we Julio later die avond tegenkwam toen we buiten zaten te eten, zette zij een fles rood op tafel die over was van de tasting bij haar. Net zo makkelijk maakte
de ober de fles voor ons open en dronken wij vrolijk verder. Een alcoholist word je hier heel makkelijk....Gisterenmorgen waren we om 05.00 uur opgestaan,omdat we om 08.00 uur moesten vliegen en
gisteravond lagen we er om 00.30 uur weer in. Ik moet zeggen je slaapt heerlijk en droomt over die fantastische wijnen maar vanmorgen was de opstart wat langzaam en tikte het hamertje toch wel
iets. Vandaag gaan we nog op stap met de vrienden van Frank , die vertrekken vanavond weer. Wij gaan zelfmorgenochtend per bus dwars door de Andes naar Satiago de Chili en een spannende
grensovergang beleven. Jullie gaan zeker weer van ons horen en we genieten volop van deze onverwachtse zomerse temperaturen. Lieve groet, Ineke en Frank.
We gaan weer op reis richting Zuid-Amerika en vliegen morgen, dinsdag 10 januari, via Parijs naar Buenos Aires waar we eerst een aantal dagen zullen genieten van de zomerse temperaturen en het
weerzien met Jos en Ina.
Daarna vliegen we in het weekend naar Mendoza om tussen de wijnranken te genieten van de stad van de eeuwige lente. Verder zullen we een bezoek brengen aan o.a. Santiago en San Pedro, slapen we in
een Zouthotel in Uyuni, maken we een excursie naar een maanvallei, varen we op het Titicacameer (het hoogstbevaarbare meer ter wereld), beklimmen we de Machu Picchu, om vervolgens via Lima, Bogota
en Bonaire huiswaarts te keren begin februari.
We hebben onze site van ReisMee weer nieuw leven ingeblazen zodat je de aankomende periode zo nu en dan kunt lezen over onze avonturen in Zuid-Amerika.
De laatste dagen zijn voorbijgevlogen en zometeen vliegen we weg naar Nederland waar het koud is. Zaterdag hier aangekomen met een binnenlandse vlucht en direct viel de warmte over ons heen. Iedere
dag rond de 38 graden geweest en vanuit ons hotel zagen we een strak blauwe lucht bij het opstaanen de Copacabana waar we aan het strand met het hotel zitten. Gelukkig is de regen ons bespaard
gebleven en zijn we naar de Corcovado geweest. Erg druk, erg mooi en super om geweest te zijn maar wat een tourists! Vandaaruit door met gids en chauffeur naar de Suger Loaf waar we ons James Bond
zelf hebben gevoeld en tot aan de top geweest voor super mooie indrukken! Uiteraard ook Ipanema bezocht (Roel, we hebben de groeten van je gedaan!)op zondagmiddag waar de gay-pride verbleekte bij
het zien van alle paraderende mannen in zwembroekjes die soms toch veel te strak zaten. Gisteren heerlijk aan het strand gelegen en tot rust gekomen met een boekje en liters water want het is hier
Hot! Gisterenavond Yvonnne nog gezien en met haar gegeten en gehoord wat zij hier allemaal doet favelas. Daar valt je mond van open en erg heftig als je alle verhalen van armoede en drugsgebruik
hier hoort. Kunnen alleen maar respect hebben voor mensen die zich hier vrijwillig inzetten. Lees er alles over op haar website waar je ook kunt zien hoe je een gift kunt doen die hier rechtstreeks
terechtkomt www.ybthere.comUiteraard ook veel gelachen en verhalen uitgewisseld.
We hebben nu beide veel zin om weer naar huis te gaan ook al is het daar koud en hebben super genoten van deze reis met zoveel indrukken. Om nooit te vergeten. Dank voor het lezen en alle reacties,
was super leuk!
